"... Η νύχτα είναι διαφορετική, το αντίθετο της ημέρας, που το χαρακτηρίζουν το σκοτάδι και ο κίνδυνος, αλλά οι ελευθερίες της αντισταθμίζουν τους φόβους της. Η νύχτα μάς επιτρέπει να δραπετεύσουμε από τις αγγαρείες της ημέρας, τη μονοτονία της καθημερινότητας που περιορίζει την ανθρωπότητα σε συγκεκριμένα καθήκοντα, υποχρεώσεις και εργασίες ... Οι σκοτεινές κουλτούρες της νύχτας δεν ενοποιούνται σε οποιαδήποτε κατηγορική ιστορία ομοιοτήτων. Αντίθετα, παρουσιάζονται εδώ ως στιγμές αποκλεισμένες από τις ιστορίες της ημέρας, ως αντίστιξη μέσα στον χρόνο, στο χώρο και στον τόπο, οι οποίες διέπονται και ρυθμίζονται από τη συλλογιστική και τις δοσοληψίες της οικονομικής λογικής και τις δομές της πολιτικής εξουσίας. Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η νύχτα κατεβάζει την αυλαία σε αυτούς τους τομείς κυριαρχίας, εισάγοντας θεατρικούς χώρους αμφιβολίας και παράβασης που ενδέχεται να οδηγήσουν σε αναπαραστάσεις απελευθέρωσης. Η νύχτα είναι όμως επίσης μια σκηνή όπου βρήκαν στέγη η αποξένωση και η περιθωριακότητα. Και η στέγη αυτή μπορεί να ήταν στέγη ανακούφισης και φυγής ή, κατά περίσταση, θερμοκήπιο εξέγερσης". Χωρικοί, αιρετικοί, μάγισσες, πειρατές, σκλάβοι-φυγάδες, πόρνες και πορνογράφοι, καφενόβιοι και θαμώνες εργατικών συνελεύσεων, επαναστάτες, μουσικοί των μπλουζ και της τζαζ μπήτνικ και μέλη των σύγχρονων νεολαιίστικων συμμοριών, αυτοί και αυτές που αψηφούν την εξουσία επιλέγοντας να ζουν επικίνδυνα έξω από το κυρίαρχο πλάισιο του πρώιμου και ύστερου καπιταλισμού, είναι ό,τι ο Μπράιαν Πάλμερ αποκαλεί λαό της νύχτας, υφαίνοντας μέσα από παραδείγματα και εμπειρίες οχτώ αιώνων το πολύπλοκο χαλί της αντισυμβατικότητας, της μοναξιάς, της συλλογικότητας, της επιθυμίας, της υπερβολής, του τρόμου και της ελευθερίας.